Eliasz Klimowicz, niepiśmienny chłop z Grzybowszczyny Starej, miał widzenia, w których ukazywała mu się Matka Boska i Pan Bóg. W jednym z nich usłyszał, że ma zbudować cerkiew w miejscu tego widzenia. Eliasz Klimowicz pojechał na spotkanie ze świętym Janem Kronsztadzkim, który pobłogosławił pomysł i dał pozwolenie na zbieranie datków na budowę świątyni.

W roku 1904 była już wystarczająca ilość pieniędzy, aby rozpocząć budowę. Cerkiew została dokończona po I wojnie światowej, w 1929 r. Jednocześnie z budową cerkwi zaczęli gromadzić się wokół Eliasza Klimowicza wyznawcy, którzy uznawali go za nowego proroka Ilję.

W tej sytuacji Kościół Prawosławny zaproponował Eliaszowi wstąpienie do zakonu. Jednak on szybko zrzucił habit i wypowiedział posłuszeństwo hierarchii kościelnej. Cerkiew przekazał Kościołowi Katolickiemu a sam zaczął w leśnej głuszy, 2 km. od Grzybowszczyzny, budować nową "stolicę świata" - Wierszalin. Jego wierni pozostali przy nim, tworząc sektę oderwaną od Kościoła Prawosławnego.

Powstała w środku Puszczy Knyszyńskiej osada miała mieć domy, szpital, cerkiew i klasztory. Podczas przepowiadanego przez proroka przyjścia końca świata, mieli się tu schronić jego wyznawcy, bo tylko to miejsce miało się uchronić przed kataklizmem. Na początek zbudowano kilka chałup, stodołę i szopę. Pośrodku polany wykopano studnię.